Międzygórze to niewielka miejscowość położona w południowo-wschodniej części Kotliny Kłodzkiej, u podnóża samego Śnieżnika, w dolinie potoku Wilczki i Bogoryi. Nazywane jest “alpejską” wioską ze względu na charakterystyczną szwajcarską zabudowę, pochodzącą z XIX wieku. Styl swój zawdzięcza ks. Mariannie Orańskiej, która to przekształciła Międzygórze w klimatyczny kurort.
Międzygórze – atrakcje
1. Zabudowa Międzygórza
Warto przespacerować się uliczkami i pooglądać wspomnianą wcześniej drewnianą i zabytkową zabudowę. Miejscowość jest malutka ale bardzo klimatyczna. Szkoda, że część budynków, być może dawnych pensjonatów stoi pusta. Mam wrażenie, że potencjał tego miejsca nie jest w pełni wykorzystany. Mimo wszystko, a może dzięki temu Międzygórze robi spore wrażenie. Ciężko chyba znaleźć podobne miejsce na mapie Polski.
2. Wodospad Wilczki
To największy i najwyższy wodospad w Masywie Śnieżnika i drugi co do wysokości w samych Sudetach. Jego wysokość to 22 m, a sam wąwóz, nazywany kanionem amerykańskim ma 3 m szerokości i 15 m głębokości. Co ciekawe jeszcze do 1997 roku wodospad mierzył 27 m, ale olbrzymia powódź, która nawiedziła wtedy Kotlinę Kłodzką wymyła sztucznie kiedyś wykonany próg skalny. Po II wojnie światowej wodospad nosił nazwę Wodogrzmotów Żeromskiego, ale ponieważ nazwa się nie przyjęła powrócono do nazwy Wodospadu Wilczki. Od 1958 roku wodospad wraz z przyległym do niego terenem tworzy rezerwat, natomiast w 2018 roku obszar ten został zrewitalizowany. Stworzono tu alejki z wygodnymi barierkami i punkty widokowe, dzięki którym można go oglądać tak naprawdę ze wszystkich stron.
Jak tu trafić? Wodospad znajduje się w centrum Międzygórza, a na przeciwko wejścia do niego można bezpiecznie zostawić samochód na sporym ale płatnym parkingu. Bezpłatny parking znajdziecie nieco niżej, po lewej stronie przy wjeździe do wioski.
3. Ogród Bajek
Będąc z dziećmi w Międzygórzu nie można nie zajrzeć do Ogrodu Bajek. Prowadzą do niego dwie ścieżki: szlak żółty lub czerwony, a samo dojście zajmie Wam około 30 minut. UWAGA! Idąc szlakiem czerwonym przed samym ogrodem będziecie mieć krótkie ale dość strome podejście.
Sam ogród położony jest w pięknej scenerii, bo na wysokości ok. 780 m. n.p.m wśród świerkowego lasu. Został założony w latach 20-tych XX wieku przez Izydora Kristiena, pracownika leśnego. Tworzył on swoje dzieło przez 20 lat, budując zamki, altany i baśniowe postacie z gałęzi, korzeni i kory drzew. Wokół nich sadził ozdobne krzewy i kwiaty. W końcu lat 60-tych zostawiony bez opieki ogród niszczał. Odbudowali go w latach 70-tych harcerze. W roku 1985 roku został przejęty przez oddział PTTK w Międzygórzu, a postacie bajkowe stworzył rzeźbiarz-amator Jerzy Drążkowski. W roku 1986 Ogród Bajek udostępniono zwiedzającym.
Oprócz dawnych postaci bajkowych, znajdziecie tu i te współczesne. Nasze dzieciaki najbardziej liczyły na postać Spongeboba i o dziwo nie zawiodły się, choć my sami w to nie wierzyliśmy. Miejsce jest niezwykłe i na pewno godne odwiedzenia.
4. Zapora na rzece
Przy wjeździe do Międzygórza, po lewej stronie znajduje się kamienna zapora na rzecze Wilczki. Ma wysokość 29 m i długość 108 m, sam zbiornik retencyjny utworzono tu na początku XX wieku. Zapora wodna niejednokrotnie chroniła Międzygórze przed okresowymi powodziami. Bliska rozszczelnienia była w 1997 roku ale wytrzymała, w następnych latach odnowiono ją, wzmocniono i udostępniono turystom.
5. Igliczna i sanktuarium Marii Śnieżnej
Nam niestety zabrakło czasu i pogody aby wdrapać się na Igliczną ale to miejsce jest jedną z ważniejszych atrakcji w okolicy Międzygórza. Na Igliczną zaprowadzi Was żółty lub czerwony szlak w czasie 1h. Na szczycie znajduje się sanktuarium Marii Śnieżnej, miejsce jest więc nie tylko celem turystów ale i pielgrzymów. W XVIII wieku przywieziono tu kopię cudownej figurki Marii Śnieżnej i umieszczono na drzewie. Podczas burzy drzewo złamało się, a figurka ocalała nienaruszona. Początkowo zbudowano tu małą drewnianą kapliczkę, a w 1781 roku rozpoczęto budowę sanktuarium maryjnego, którą ostatecznie ukończono w 1882 roku. Figurkę ukoronował sam papież Jan Paweł II podczas swojej pielgrzymki w 1983 roku, a miejsce uznano za cudowne.